Vahid Qazi
Putinin bülbülü – Rusiya dövlətinin insan simasında təcəssümü Vladimir Solovyov dünənki verilişində bir söz işlətdi. Ondan aşağıda danışacam, hələliksə başqa demək istədiklərim var.
Ordumuz hərb tariximizin qızıl səhifəsini yazdı. Məşhur “Mannerheym xətti”nə tay tutulan “Ohanyan xətti”ni bir neçə günə yarıb keçdi. Əsgərlərimiz ləyaqət simvolumuza çevrilmiş Şuşanı qayalarına qanlarını axıdaraq geri aldı. Şəhidlərimiz bu 30 ildə əzilib öləzimiş ruhumuzu canları bahasına özümüzə qaytardılar. Ruhları qarşısında baş əyirəm!
Xalqımız görünməyən birlik, inam, əzm, iradə nümayiş etdirdi – xalq-dövlət-ordu tandemi yarandı. Qələbəmizin baş səbəbi bu tandem oldu.
İmzalanan bəyanatda göstərilən tarix bitsin; Kəlbəcər, Ağdam, Laçın boşaldılsın, ordumuz o torpaqlarda yerini tutsun, biz də papağımızı qarşımıza qoyub soyuq başla olanları təhlil edək, gələcək planlarımızı quraq.
Bu müharibə bizə çox həqiqəti çılpaqlığı ilə göstərdi. Dostumuzu, düşmənimizi saf-çürük eləməyə, güclü və zəif yerlərimizi görməyə, gələcəyin inkişaf vektorunu müəyyən etməyə imkan yaratdı.
Öncə Rusiya qoşunlarının Qarabağa yeridilməsinə hüquqi qiymət verilməlidir. Adının nə olmasından asılı olmayaraq xarici ölkə qoşununun konstitusiyamızı kobud şəkildə pozub, Milli Məclisin qərarı, xalqın xəbəri olmadan ərazilərimizə girməsinin bir adı var – İŞĞAL.
Rusiya Azərbaycan torpağını işğal etmək hesabına növbəti dəfə erməniləri xilas etdi! İti qovurduq, yiyəsi gəldi!
Ordumuz Xankəndinin 1 kilometrliyindəykən marıqda hazır durubmuş kimi tələm-tələsik rusların gəlişinin işğaldan başqa adı varmı? Rus ordusu imkan verəcəkmi biz Qarabağda düzən quraq?
İşğal gecəsi helikopterin vurulması, Bakı yaxınlığında insanları panikaya salan partlayış nəyə siqnal idi? Dövlətimizi nələrlə təhdid ediblər? Bəlkə Bərdədə, Gəncədə gördüyümüz dəhşətli mənzərəni bütün ölkə boyu təkrarlamaqla qorxudublar? Bilmirik! Fikrimcə, ölkə prezidenti döyüşlərin getdiyi bu günlər ərzində xalqla səmimi, açıq söhbətini bu kontekstdə də davam etdirməlidir.
Mərhum Elçibəy dirənib rus qoşunlarını ölkədən çıxarmağının bədəlini hakimiyyətini itirməklə ödədi. Belə çıxır ki, indi rus qoşunlarını biz özümüz dəvət etmişik, hələ bir təşəkkür edərək, bayram atəşfəşanlığı keçirərək.
Ölkə prezidenti adını Azərbaycan tarixinə xilaskar komandan kimi yazdığı bir vaxt gördüyü işlərə iynə ucu boyda kölgə düşməsinə imkan verməməlidir. Xalqa demək mümkün olacaq qədər açıq deməlidir – nə baş verdi ki, Xankəndinin girişində dayandıq? Sanki sovet ordusu Berlin darvazası ağzındaykən durdurulur, araya barışdırıcı qüvvə girir.
Fakt qarşısında qalmışıqsa, reallıqla barışmağa məcburuqsa, onda şərtlərimizi, türklər demiş, ortaya NET qoymalıyıq. Və hansı halda Rusiya qoşunlarının Azərbaycan torpaqlarında mövcudluğuna son qoyulmasını açıq elan etməliyik. Məsələn, rus qoşunları Qarabağda Azərbaycan hakimiyyətinin yerli idarəetmə orqanlarının işinə qarışacağı halda; sovet dönəmindəki kimi birtərəfli mövqe tutaraq azərbaycanlıların öz yerlərinə qayıtmasına mane olacağı halda və sairə.
Və ən ƏSASI… Putinin bülbülü Vladimir Solovyovun dilə gətirdiyi sözə gəlirəm. ”Qarabağ ermənilərinə Rusiya pasportu verilməsi” halında rus qoşunu ölkədən dərhal çıxarılır. Abxaziyada, Osetiyada, Dnestryanıda, Krımda, Donbasda pasport paylama əməliyyatının bizdə də təkrarlanmasına qarşı bəri başdan Milli Məclis səviyyəsində qərar da qəbul oluna bilər.
Bir sözlə, etiraf etsək də, etməsək də, yeni dövrə – Rusiyanın işğalı dövrünə qədəm qoyulub. Dövlət kimi də, xalq kimi də mövqeyimizi sərgiləməliyik. Sözdə edə bilmiriksə, əməldə Rusiyaya tutduğu mövqeyə görə Azərbaycanı itirdiyini başa salmalıyıq.
Dövlət hesabına açılmış rus məktəblərini ya bağlamaq, ya da ingilisdilli məktəblərlə əvəzləmək, hər axşam bizə nifrət püskürən rus kanallarının yayımını dayandırmaq, Slavyan Universitetini Türk Dilləri Universitetinə çevirmək, nə bilim bu dar macalda ağlıma gələn bunlardır, bu və bu qəbildən işlər.
Xalq, dövlət, ordu tandemini qoruya bilsək, bu işğala da son qoyacağıq!
Hər şeyə rəğmən artıq üfüq görünür və bu bizə yetər!
Tanrı Azərbaycanı qorusun!
Müəllifin başqa yazıları:
“İslamda tolerantlıq varmı?” sualı İsveçdə
Ədəbiyyatı dünya hadisəsinə çevirən xalqın kitabı
“İztirab — vətəndə qərib olmaqdır”
Darıxan səbir (Hikmət Sabiroğlunun 50 yaşına neçə günsə qalmış)
Dilimizi uçurumdan qoruyan (Tehran Vəliyevin xatirəsinə)
Vyanada Şuşa günləri (Fotolu, xatirəli reportaj)
Varşava – azadlıq və sevgi şəhəri
Çəmənzəminlinin ”Studentlər”i haqda
Günəş kitablar (İsveç kitabxanasından payız qeydləri)
Qış günəşi parlaqdır, amma isitmir
“Le Concert”, yaxud azadlıq duyğusunun səsli izahı
Əmanət amanatı (Cümhuriyyətin 99 yaşına)
Bütün zamanların lideri (Cümhuriyyətin 99 yaşına)
Rusiya sindromu və Yalama döyüşü
Ozon adam (Elçin Şıxlının 60 yaşına)
Qarabağ adam (İlham İsmayılın 60 yaşına)
Əndəlüs lövhələri: İspaniyadan sürreal-real reportaj
Etiraz – ləyaqətin bir başqa adı
Varis Diriye, Opra Uinfri və bizim Bircə
Berqman, Tarkovski və Qotland adası
Bir cənub şəhərinin yubilyarına
Hədəfə çatmağın köçəri quş yolu
İsveçdə niyə küçəyə çıxmaq qadağası qoyulmur?
Müsahiblərim, yaxud sözlə portret çəkmək sənəti
Şuşa inauqurasiyası, mən, qarğalar…
