Hər il sentyabrın 5-də beynimdə qırmızı işıq yanır. O gün yazıçı dostum Fəxri Uğurlunun ad günüdü.

Hamının ad gününü əzbər yadda saxlamaq mümkün deyil, amma elə adam var, onun doğulduğu tarixi unutmazsan.

Bu dəfə beynimdə qırmızı işıq daha gur parladı. Fəxrinin 50 yaşıdı.

Girəvədi, bir neçə kəlmə də məndən gəlsin: Fəxridən təkidli tələblə mətn gözləyirəm. Fəxri yazmalıdı, bunu söyləməkdə tərəddüd eləmirəm əsla – nə gəldi yazmalıdı. Bədii, publisistik, ədəbi-tənqidi… Bütün janrlarda yaza bilir o.

Çox az adamın xəbəri var ki, Fəxri nə zamansa özünü şeirdə də sınayıb.

Fəxri Uğurlu zəngin potensialı olan, fikrimcə, hələ özünü tam ifadə eləməmiş, bu səbəbdən xəzinə üstündə yeriyən böyük qələm adamı, nasir və ziyalıdı. O, təfəkkürcə alimdi, filosofdu, ürəyi isə – nə edəsən buna – şair qəlbidi.

Bu, tərif deyil, tost deyil, heç dost sözü də sayılmasın, bu, fürsətin ələ gətirdiyi ürək sözüdü. Doğrunun doğrulmasıdı.

“Şeyx Sənan”, “Leylinin Məcnunluğu”, “İsgəndərin qanunu” kimi bədii, “Vətənim adamlar” kimi publisist əsərləri necə unutmaq olar?

50 yaş hər halda yubileydi. 50 il mühüm zaman kəsiyidi. Bu yerdə yadıma Markesin “Yüz ilin tənhalığı” romanında polkovnik Aureliano Buendianın sözləri düşdü: “Mən birinci dəfədi “yubiley” sözünü eşidirəm – dedi. – Amma dəqiq bilirəm ki, bu, nədisə adamı ələ salmaqdı…”.

Polkovnik belə etiraz elədi.

Öz bioqrafiyasıyla yaşayan böyük dostuma eşq olsun! Gələn gələcək bizimdi – Sənindi. Daha böyük uğurlara doğru, Uğurlu!

Qurban Yaquboğlu
Teleqraf.com