O heç nə ummurdu (Aydın Səlimzadənin xatirəsinə)
Mahir N. Qarayev
…O zaman biz hamımız Akademiyada işləyirdik: Aydın Məmmədov da, Əbülfəz Elçibəy də, Ziya Bünyadov da, Vilayət Quliyev də, İsa Qəmbər də, Pənah Hüseynov da, Zərdüşt Əlizadə də, Nəsib Nəsibzadə də, Aydın Balayev də, Ədalət Tahirzadə də, İsmayıl İsmayılov da, Bəxtiyar Sayılov da, Kamal Abdulla da, Rafael Hüseynov da…
Amma hamımızın bir qəzeti vardı: Akademiyanın «ELM» qəzeti. Və bu qəzetin baş redaktoru Aydın Səlimzadə idi.
Onda hələ Sabir Rüstəmxanlının və Mehman Cavadoğlunun «Azərbaycan» qəzetlərinin heç biri yox idi; Nəcəf Nəcəfovun «Molodyoj Azerbaydjana»sı və «Azadlıq»ı da öz sözünü hələ sonra deyəcəkdi.
Onda hələ 20 yanvar faciəsi də baş verməmişdi və Məzahir Süleymanzadənin «Səhər» qəzeti də meydanda yoxdu.
Nemət Pənahlının «Meydan», Taleh Həmidin «Yeni fikir», Əmir Pəhləvanın «İlham», Aqil Abbasın «Ədalət», Eldar Baxışın «Səs», Emin Eminbəylinin «Yeddi gün», Rəşad Məcidin «525-ci qəzet», Zərdüşt Əlizadənin «İstiqlal», Rauf Arifoğlunun «Yeni Müsavat» qəzetləri – bir sözlə, od-alov püskürən (sonradan bir çoxu başqa şeylər püskürsə də!) onlarla qəzet hələ bir müddət sonra yaranacaqdı.
Hələliksə hamımızın qarşısında özü boyda bir matəmgah olan (qəbrin nurla dolsun, Mirzə Cəlil!) Azərbaycan vardı və milyonların toplaşdığı Baş Meydanda çıxış edən İsa Qəmbər Yusif Səmədoğlunun «Azərbaycan» jurnalına, bir də Akademiyanın «Elm» qəzetinə abunə yazılmağı millətə tövsiyə edirdi…
«Azərbaycan» jurnalı ayda, «Elm» qəzeti həftədə bir yol çıxırdı. Olan bu, mənzərə belə idi.
Ümumiyyətlə, onda çox şey ayrı cürdü. Məsələn, «prezident» yalnız Akademiyanın prezidentinə deyirdilər, onun da adı Eldar Salayev idi; indiki «prezident postu» isə onda Birinci Katib vəzifəsi adlanırdı və Azərbaycan Kommunist Partiyası Mərkəzi Komitəsinin Birinci katibi Əbdürrəhman Vəzirov (sonra Ayaz Mütəllibov) idi…
Bu həmin əyyamlar idi ki, ermənilər həm öz mətbuatları, həm də Mərkəzi (yəni Rusiya) mətbuat vasitəsilə Azərbaycana böhtan yağdırır, Azərbaycan mətbuatı isə partizan dəyanəti ilə susurdu.
Axırda aşağıdan da, yuxarıdan da baxıb gördülər ki, bu cür davam edə bilməz və kimsə danışmalı, cavab qaytarmalıdır. Aydın Səlimzadə belə bir vaxtda «Elm» qəzetinə redaktor təyin edildi. Və «Elm» qəzeti danışmağa, necə deyərlər, cavab qaytarmağa başladı…
***
İndi çoxlarına qəribə gələ bilər, amma o illərin ən dürüst salnaməçilərindən biri (bəlkə də birincisi!) olan Ədalət Tahirzadə yalan söyləməyə imkan verməz ki, Azərbaycan Xalq Cəbhəsinin proqram və nizamnaməsinin dərci, Əbülfəz Elçibəyin Cəbhə sədri kimi, İsa Qəmbərin və Pənah Hüseynovun İdarə Heyətinin üzvləri kimi ictimaiyyətlə ilk mətbu görüşləri hansı çətinliklər bahasına baş tutdu, özü də məhz «Elm» qəzetində. Bu gün Ryazandan, ya Siyəzəndən göz qırpımında xəbər üyüdən reportyorlara təəccüblü görünsə də, onda vəziyyət əsla «yağ kimi» deyil, xeyli müşkül idi. Və yükün ağır yeri müşkülləri asanlaşdırmaqda xüsusi səriştəsi olan Aydın Səlimzadənin arıq çiyinlərinə düşmüşdü.
İndi kimə qəribə görünməz ki, ADR deyəndə on adamdan doqquzu paytaxtı Berlin olan Almaniyanı düşünürdü və ilk olaraq Nəsib Nəsibzadə «Elm»də ADR adlı silsilə araşdırmasını (sonra da eyniadlı kitabını) dərc etdirib, bugünkü «çağırsa ellər gedərəm davaya» təfəkkürlü cahılların atalarına xatırlatdı ki, vaxtilə bizim Azərbaycan Demokratik Respublikası adlı məmləkətimiz olub və bütün Şərqdə ilk müstəqil ölkəni quran kişilər – Rəsulzadələr, Topçubaşovlar, Yusifbəylilər, Rəfibəyovlar, Xoyskilər… bizə 114 min kvadrat kilometrlik bir ərazi qoyub gediblər!
Nəsib Nəsibzadə sözünü çatdırıb öz işini gördü, amma zülüm bizimki idi: nə illah eləsək də, üçrəngli bayrağın şəkli ağ-qara çıxırdı…
İndi allı-güllü kabinetlərdə allı-güllü bayraqlar altında şəstlə oturub allı-güllü yalan-palanlar uyduran qəzet redaktorlarına, allı-güllü şoularla baş qatan televiziya rəhbərlərinə baxanda parıltıdan mənim gözlərim qamaşır və o vaxt nə illah eləsək də, yenə rəngi qapqara çıxan bayrağı kədərlə xatırlayıram: əcəba, bu qoçaqlar o ağ-qara bayrağın allı-güllü rənglərini nə asan buldular?!
…Və hər dəfə parıltıdan gözlərim qamaşanda 20 yanvardan bəhs edən (o zaman əl-əl gəzən, indi kimsənin xatırlamadığı) bir yazı yadıma düşür. O yazını mən yazmışdım. O yazını hirsindən-hikkəsindən zəncir çeynəyən rus generalının senzurasından Aydın Səlimzadə keçirmişdi. Ordu xalqa divan tutmuşdu, qəzetləri də bircə saatın içində bağlamışdılar. Bir neçə gündən sonra «Səhər» qəzetinə çap icazəsi veriləndə Aydın da dərhal özünü generalın «hüzuruna» yetirdi; uzun çək-çevirdən sonra kabinetdən qalib kimi çıxdı və 1990-cı ilin 1 fevral günü «Elm» qəzeti o yazını dərc etdi.
«Azadlıq uğrunda apardığı hər mübarizəsi qanlı qırğınlar, günahsız qurbanlar bahasına başa gələn zavallı xalqım! Göz yaşları axıda-axıda başın üzərinə qaldırdığın qara bayraqları qoru: nə qədər ki özünü doğrulda bilməyən, günahı bir-birinin üstünə atan rəzil və kütbeyin rəhbərlər sənə hakimdir – bu qara bayraqlar hələ çox gərəyin olacaq!»
Yazı bu cür başlanırdı. Və heç yadımdan çıxmaz: yazının altında gedən şəkillərə sərlövhə qoymaq üçün elə mətbəədəncə Əlyazmalar İnstitutuna – Paşa Əlioğluna zəng vurmuşdum: «O türk şairinin bəndi necə idi?».
Bayraqları bayraq yapan üstündəki qandır,
Torpaq əgər uğrunda ölən varsa, Vatandır…
Bu misralar ilk dəfə «Elm»də və elə bu cür getdi – xırda qüsurla. Sonra başqa qəzetlərin, ekran və efirin dilinə keçdi; çeynəyib-çeynəyib axırda şitini çıxartdılar…
Amma hələ 20 yanvara çox vardı. Nəsib Nəsibzadənin silsilə yazısı ilə paralel «Elm» qəzetində akademik İqrar Əliyevin «Naqornıy Karabax» məqaləsi dərc olunurdu. O vaxtın məlumat qıtlığında oxucular belə yazıları gözlərinə təpirdilər.
«Əlixanyan-Bonnerin əri» qismində Bakıya təşrif buyurub «erməni-müsəlman» məsələsini çözməyə çalışan dünya şöhrətli akademik Saxarova akademik Ziya Bünyadovun verdiyi sərt cavabı dərc etməyə də təkcə Aydın Səlimzadənin cəsarəti çatdı.
Ən çox səs-küy qoparan isə Ziya müəllimin «Poçemu Sumqait?» yazısı oldu. Yazını qəzetin orta qoşa səhifəsində dərc etdik. Bunun da səbəbi vardı: nüsxə çıxartmaq asan olsun.
İndi o vaxtın texniki və «hüquqi» imkanlarını yada salanda elə özümün də gülməyim gəlir: belə yazıların nüsxəsini çıxartmaq üçün icazə alınmalı, hələ surətçıxarana – texniki işçiyə də ayrıca göstəriş lazım idi və o zavallı əmin olmalıydı ki, dərc edilmiş filan yazının surətini çıxartdığına görə ən azı işdən qovulmayacaq.
Beləcə, mətbəədə qəzetin həmin sayından gizli şəkildə və əlavə pul verməklə daha iki min nüsxə çap olundu. Bir o qədər də qoşa səhifənin surəti çıxarıldı. Bu iş üçün kimlərsə (adlarını Aydın Səlimzadə bilirdi) pul toplamışdı və nüsxələr Moskvaya göndərilmiş, Rusiyanın müxtəlif şəhərlərində yayılmışdı.
İndiki redaktorlara qəribə görünəcək: qəzetimiz şənbə günü çıxırdı və oxuculara abunə yolu ilə çatdırılırdı, bazar ertəsi isə yüzlərlə adam redaksiyaya «hücum çəkib» bizdən ərklə qəzet tələb edirdi. Hərəmiz mətbəədən beş-üç nömrə çırpışdırıb dost-tanış üçün saxlayırdıq, başqa imkanımız yox idi. Və qəzet çatmayan nə qədər oxucu bizdən incik düşürdü!
İndi təsəvvür eləmək belə çətindir ki, kimsə qəzet üçün zəng vursun, xahiş eləsin, hətta yalvarsın! Tam səmimi olmaq üçün onu da deyim ki, günümüz qonaqlıqlarda keçirdi. Əslində qonaqlıq bəhanə idi, sadəcə, bizimlə görüşmək, oturub-durmaq istəyən xeyli adam vardı və gün ərzində təklif gələn «ünvanlardan» hansını seçməyi Aydın Səlimzadə özü həll edərdi.
– Aydın, filankəs zəng vurmuşdu, bizi filan yerə dəvət edir…
– Rədd elə getsin, filankəsin adamıdır, məqsədi də filandır…
Vəssalam. Bununla söhbət bitər, məsələyə nöqtə qoyulardı. Çünki Aydının Azərbaycanda tanımadığı, cikini-bikini bilmədiyi adam, bəlkə də yoxdu. Bunu dostları, o cümlədən Mehman Cavadoğlu da, Baba Vəziroğlu da, Amil, Tofiq və Ramiz Şirinovlar da, Əmir Pəhləvan da, Rəşad Məcid də təsdiqləyər. Dövr qarışıq dövr idi, qulaqlar darı dənləyirdi və Aydın «minnətli» olmaq, «Elm»in imicinə xələl gətirmək istəmirdi, çünki bu qəzeti o öz övladları kimi sevirdi. Üstəlik də, «çöl» işləriylə şəxsən özü məşğul olurdu: kimlərəsə yazı sifariş verir, kimlərdənsə alıb gətirirdi və nömrəyə nəyin gedəcəyini özü müəyyənləşdirirdi. Qalan işlər (yəni, yazıları çapa hazırlamaq) mənlik idi.
Bəlkə elə buna görə də «kənar gözlərdən» yayınmaq üçün işdən sonra daha çox yığışdığımız arxayın məkan – Əlyazmalar İnstitutunun şöbə müdiri Zəminə xanımın (indi rəhmətə gedib) mənzili olardı. Aydın, Paşa, İsmayıl, Nəsib, daha kimlər, kimlər…
Bu da Aydının xarakterindən irəli gəlirdi: o, tək qalmağı xoşlamırdı və bacarmırdı. Eynən Aqil Abbas kimi, Aydın harda olardısa, mütləq başında bir dəstə toplaşardı. Hətta iş otağında da tək oturmazdı. İçəri girən kimi məni yanına çağırırdı, işə gəldiyi yol uzunu azından on adamla görüşərdi; gördüklərini danışandan sonra deyirdim, indi icazə ver, gedim yazıları oxuyum. Deyərdi, gətir burda oxu. Tək qala bilmirdi, təklik sanki onu boğurdu, havası çatışmırdı.
İşdən sonra az qala hər axşam dostlardan birinin məclisinə gedərdi. Halbuki yeməklə heç arası yoxdu. Və əslində uzandıqca uzanan məclis ondan ötrü «kəlam» qonaqlığı idi, ünsiyyət vasitəsi idi, təklikdən qaçmaq üçün bəhanə idi…
– Aydın, daha bəsdir, sabah mətbəə günümüzdür…
– Narahat olma, özüm baxacam qəzetə, sən sabah gec gələrsən, saat 12-yə kimi rahatca yatarsan…
Amma saat heç on olmamış mətbəədən zəng vurardı:
– Sən allah bir az tez gəl, vəziyyət ruscadır…
– Bəs axı demişdin…
– Neyləyim, «ж» hərfinə çatanda işlər korlandı. Andıra qalmış qarmon kimi dartılıb uzanır…
«Ж» hərfi Aydının zarafatı və özünəməxsus parolu idi. Onda hələ latın əlifbasına keçməmişdik, kirilin «ж» hərfini Aydın bir dəfə başı ağrıyanda qarmona oxşatmışdı, beləcə onun bu zarafatı dilə-ağıza düşmüşdü – bir-birimizin vəziyyətini bu cür xəbər alırdıq…
Yeri gəlmişkən, Zəminə Hacıyevanın sonradan kitab şəklində çıxmış «Əski əlifba» dərsliyi də, latın əlifbasına keçidlə bağlı elmi müzakirələr də ilk dəfə «Elm» qəzetində ictimaiyyətə çatdırıldı; Əbülfəz Elçibəyin, Kamal Abdullanın, Kamil Vəliyevin, Sabir Rüstəmxanlının, Firudin Cəlilovun, Vaqif Aslanovun və digər mütəxəssislərin daxil olduğu komissiya üzvlərindən hər birinin bu barədə çıxışları məhz «Elm»də dərc olunurdu.
Paşa Əlioğlunun təqdimatında Məhəmməd Əmin Rəsulzadənin əsərlərindən nümunələr də, Nəsib Nəsibzadənin təqdimatında Əlimərdan bəy Topçubaşovun İstanbul görüşləri də, Məmməd Adilovun təqdimatında İbrahim bəy Musabəyovun «Qafqaz tarixi» əsəri də, Vilayət Quliyevin tərcüməsində məşhur polyak alimi Tadeuş Svyataxovskinin Azərbaycanın tarixi həqiqətləri barədə o dövr üçün xüsusilə böyük ictimai-siyasi önəm kəsb edən elmi araşdırması da, Ziya Bünyadovun 1930-cu illərin represiyalarından bəhs edən silsilə yazıları da, Aydın Məmmədovun Lev Qumilyovla, Çingiz Aytmatovla geniş söhbətləri də, tarixi əhəmiyyətə malik onlarla digər yazılar da ilk dəfə məhz Aydın Səlimzadənin rəhbərlik etdiyi qəzetdə işıq üzü gördü…
…Mən o dərəcədə sadəlövh deyiləm ki, «Elm»in o vaxtkı şöhrətindən sui-istifadə edib özümüzü qəhrəman cildində təqdim edəm. Əsla! Qəhrəmanlarının sayı onsuz da kəlləçarxa vurub çıxmış məmləkətdə özümüzdən daha bir qəhrəman da biz düzəltməyək.
Bəli, dünyanın Sovet Azərbaycanı adlanan, «böyük oyunların peşkası olan» bir bölgəsində, fövqəl dövlətlərin və siyasətlərin iradə və istəyindən kənarda nəsə baş verdiyini güman etmək absurddur! «Elm» qəzeti də, təbii ki, istisna deyildi və ola bilməzdi. Sadəcə imperiya çökürdü, fürsəti qaçırmayan ermənilər də bizim əleyhimizə təbliğat başlamışdı; altdan-altdan qaynayan qazanın qapağını bir az qaldırıb buxarı buraxmaq lazım gələndə isə qərara alınmışdı ki, müəyyən bir görüntü yaradılsın və bu görüntü üçün «Elm» qəzeti seçilmişdi. Yoxsa, bişmiş toyuğun da gülməyi gələr ki, Mərkəzin qarşısında daima mil (yaxud ikiqat) dayanmış bölgədə, qulağı darı dənləyən bürokratik rejimdə Akademiyanın partiya təşkilatının orqanı olan əl boyda bir qəzetciyəz günün günorta çağı bütün «gözlərdən və qulaqlardan» yayınıb od püskürsün!
Buna kim inanar? Bu gün əlbəttə ki, heç kəs. Amma o da istisna deyil ki, o vaxt bunun məhz bizim hünərimiz olduğuna sadəlövhcəsinə inananlar vardı. Necə ki, bir vaxtlar yüzlərlə, minlərlə sadəlövh insan Nemət Pənahlının təşkil etdiyi mitinqlərin məhz Nemət Pənahlının hünərinə təşkil edildiyinə inanmışdı.
Düzü, uğurlardan başımız gicəllənəndə bunun öz hünərimizə olduğuna hərdən çaşıb özümüz də inanırdıq. Amma heç şübhəsiz, o vaxt bizə verilən «azadlıq» da, istisnasız olaraq sonrakı bütün «demokratik» qəzetlər və «müstəqil» televiziyalar da hamısı xüsusi orqanların düşünülmüş ssenariləri hesabına idi – qoy kimsə bica yerə sinəsinə döyməsin və yalandan özünü öyməsin: belə nağıllar dəxi keçməz! Həm də ulu Sabirin dediyi zaman nehrəsi durulandan sonra yağın yağ üstünə çıxıb, ayranın ayranlıq olmasını hamı gördü də, bildi də.
Bəli, müəyyən zaman kəsiyində icazə məhz «Elm» qəzetinə verilmişdi, Aydın Səlimzadə də fürsəti qaçırmayıb bu qəzeti ən oxunaqlı qəzetə çevirə bilmişdi (bu sərbəstlik bir az Məmməd İsmayılın «Gənclik» jurnalında vardı, bir az da Yazıçılar Birliyinin jurnallarında). Vəssalam, reallıq bundan ibarət idi.
Tam səmimi deyirəm ki, qəzetin redaktor müavini kimi, nəyin nə olduğunu mən hələ o zaman fəhmlə duysam da, çox da üstünü vurmurdum; məni tam qane edirdi ki, ürəyimdən keçəni yazırdım və yazılarım üçün çap yeri tapmışdım, hələ üstəlik bu yazılara görə adım da xeyli məşhurlaşmışdı. Yəni biz sadəcə olaraq bəxtimizə düşən bir qarışlıq «müstəqil» ərazidən və bir udumluq «demokratiya» havasından bəhrələnir, bu ərazini və bu havanı əli qələm tutan yaradıcı dostlarla da səxavətlə bölüşürdük.
İndi Aydın haqq dünyasındadır, mənimsə indiki diribaşların bir çoxunun özlərinə düzəltdiyi qəhrəmanlıqdan özümə düzəltməyə əsla haqqım yox: ən azı ona görə ki, o vaxt o bayrağın rəngini yaşıla, qırmızıya, maviyə çevirməyi şəxsən mən bacarmadım və mənim taleyimin ağ qəzet səhifəsində o bayrağın zolaqları elə boz və qara rəngdə qaldı…
…Və lakin bu gün cəmiyyətdə Aydın Səlimzadənin xidmətlərini danmaq meyli yoxsa da, onları xatırlamağa da xüsusi meyil yox – çünki hər kəs közü öz qabağına eşmək, «tarixi» özündən, öz qəzetinin, öz televiziyasının yarandığı gündən başlamaq istər; demokratik mətbuat deyəndə də hər kəs özünün rəhbərlik etdiyi mətbuatı düşünər, zatən!
Amma nahaq yerə. Ən azından ona görə ki, bu gün bütün qəhrəmanlıqların «sirri» ortalıqda, «kimlərin əlinin kimlərin cibindən çıxdığı» da hamıya bəlli – görünən dağa nə bələdçi?! Hətta dünya qəfildən deyil, yavaş-yavaş işıqlananda da biz bu dirijor çubuqlarını aydınca (və Aydınsız!) gördük…
…və mən indi bütün bunları bir də, bir də xatırlayaraq, göz önündəki bu göz deşən həyasız mənzərədən, doyumsuz nəfisli, cılız düşüncəli, idbar sifətli ətrafdan iyrənə-iyrənə bu yazını çox könülsüz-həvəssiz yazıram.
Lakin, hətta bütün bu bəlli olan və bəlli olmayan nəsnələrlə bahəm, yenə də hər necə olsa… Aydın Səlimzadə unudulmağa əsla layiq deyil! Üstəlik də, axı o heç nə ummurdu – nə şöhrət, nə pul, nə vəzifə… heç nə ummurdu və heç nəsiz də bu dünyadan köçüb getdi. Bu gün də heç kəsdən heç nə ummur, heç nə istəmir. İsmayıllıda, yaşıl bir təpənin döşündə sakitcə uzanıb yatıb… Ən azından elə buna görə onu unutmaq heç birimizə başucalığı gətirməz!
P.S. …Bir dəfə İqtisadiyyat İnstitutunun bir cüt alimi yazılarını çap etmədiyim üçün məndən Aydına şikayət etmişdi. Aydın məsələni araşdıranda yazılardan birini gətirib ona göstərdim: elmlər namizədi olan şikayətçi alim redaksiyaya göndərdiyi və çapını tələb etdiyi yazıda «klub» sözünü üç yerdə «qulub» kimi yazmışdı.
Özü də hərif tək deyildi – qovluq belə yazılarla ağzınacan dolu idi.
Bir sözlə, xalis dəhşət!
Adicə cümlə yazmağa savadı, səriştəsi olmayan kimyaçı, tarixçi, fizik, torpaqşünas, hətta dilçi alimlərin yazıları… ali təhsil almış, aspirantura bitirmiş, namizədlik, doktorluq dissertasiyası müdafiə etmiş bisavad sürüsü!
Və fürsət düşmüşkən, Aydına təklif etdim ki, bu zır savadsız zırramaların yazıları üçün xüsusi rubrika açaq: «Nöqtəsinə-vergülünə toxunmadan».
İndi adına «milli» ayaması qoşduğumuz o vaxtkı «milsiz» Akademiyamızın bir siması da bax həmin qovluqda cəmlənmişdi və gözünə döndüyüm Aydın Səlimzadə o qovluğu şəstlə qoltuğuna vurub mənim təklif etdiyim rubrika ilə bərabər harasa «məsləhətə» apardı.
Həngamə də onda başladı: yuxarıda aləm bir-birinə dəydi – əvvəl gözlərinə inanmayıb əsmişdilər, coşmuşdular, axırda fakt qarşısında naəlac qalıb sakitləşmişdilər. Qərar isə belə olmuşdu: «bir daş altda, bir daş üstdə».
Onda Aydın orada çox əlləşib-vuruşmuş, lakin axırda oradan kor-peşman və əliboş qayıtmışdı:
Kor-peşman – çünki bizi (yəni qəzetdə belə bir rubrika açmağı) təkcə Ziya Bünyadov dəstəkləmişdi, amma nə illah eləsə də, hətta onun sözü də keçməmişdi;
Əliboş – çünki qovluğu Aydına qaytarmamışdılar; düşünmüşdülər ki, birdən sözə baxmayıb, tərsliyimizə salıb o yazıları dərc edərik…
O rüsvayçı qovluğu harda gizlətdilər, hara itirdilər – bilmədim. Və biz o bir sürü Gülümsərovun yazısını nöqtəsinə-vergülünə toxunmadan olduğu kimi dərc edə bilmədik…
Az sonra mən «Elm»dən getdim, məndən şikayətçi olan o bir cüt elmlər namizədinə Aydının nə cavab verdiyini də bilmədim.
Amma onu bilirəm ki, Akademiyanın bugünkü mənzərəsi daha betər, daha rüsvayçı olmalıdır, ən azı ona görə ki, o vaxt paxırları ört-basdır edilən o bir cüt elmlər namizədi artıq elmlər doktoru, üstəlik professordurlar və çox güman ki, Aydını heç xatırlamırlar da. Çünki Aydın vur-tut elmlər namizədi idi; namizəd olaraq da qaldı, elmlər doktoru və professor olmadı.
…Onlar isə oldular. Olublar. Olacaqlar…
Yazı cüzi ixtisarla «Azadlıq» qəzetinin 21 oktyabr 2009-cu il sayında dərc edilib.
