Səidə Hüseynova

Mən heç vaxt Şuşada olmamışam. Amma həm də görmüşəm Şuşanı…

Şuşanın adı gələndə 20 ildən çoxdur tanıdığım iş yoldaşım, redaktorum Hikmət Sabiroğlu yadıma düşür. Mən Şuşaya onun gözləriylə baxıram, illərdir onun Şuşa həsrətinin canlı şahidiyəm. Şuşanın adı çəkiləndə, bir şəkli üzə çıxanda, bir xatirəsi yada düşəndə Hikmətin gözlərindəki həsrətə, kədərə və… əzab qarışıq sevincə dayanmaq çox çətindir.

Hikmət Sabiroğlunun Şuşa həsrəti içdiyi çaya, yeridiyi yola, qalxdığı pilləkənə, redaktə elədiyi mətnə, hazırladığı xəbərə də hopub. Onunla fasiləsiz çalışdığım 12 ildə elə bir gün olmayıb ki, əsir yurdu yad eləməsin, ən azı ortalığa bu mövzuda bir söz salmasın.

Onun Şuşa dərdi, Şuşa həsrəti heç vaxt soyumur, köhnəlmir. Hər əzabı bir yana, Şuşa bir yana. Mən onu tanıdığım 20 il ərzində necə Şuşa həsrətliydisə, elə də qalıb.

Bir şuşalı toyundan, yasından qalmaz. Hərdən köhnə tanışlarla rastlaşanda Hikməti soruşurlar. Deyirəm həftənin üç-dörd gününü işdən sonra yasa gedir, hər ay da ən azı iki toya. Xeyirdən-şərdən qalan adam deyil, amma şuşalı məclisindən heç qalmaz.

Qohumlarım, dostlarım, tanışlarım arasında yurd-yuvasından qaçqın düşən, torpaq itirən, vətəndən olan çoxları var. Onların da necə həsrət çəkdiyini görmüşəm. Amma Hikmətin dərdi ayrı bir dərddir.

Nə küçəyə çıxıb aksiyaya qoşulur, nə Qarabağa azadlıq hayqırır. Heç bir Qarabağ təşkilatının üzvü deyil, torpaq adına heç bir tədbirə, toplantıya qatılmır.

Qarabağı, Şuşanı içində çəkir. Siqaretinin tüstüsündə də sanki Şuşa dumanı var.

Mən Şuşaya heç vaxt getməmişəm, amma bu həsrəti, bu əzabı mən də yaşayıram.

…Biz Şuşaya getməsək də olar deyirəm. Amma Hikmət getməlidir. Bu xiffət o biri dünyaya qala bilməz.

Deyirlər hər əzabın bir xoşbəxt sonluğu var. Şuşa həsrətinin də bir xoşbəxt sonluğu olsun gərək…

8 may 2020-ci il