Demokratın kədəri, qəlbi
Hikmət Sabiroğlu
Azərbaycanda yenilmiş sayılan kədərli bir nəsil var: hərəkatdan, haqq davasından keçmiş, ələnib pərən-pərən düşmüş demokratlar.
Hərdən rastıma çıxır biri. Adını unutmuşam (bəlkə heç bilməmişəm), eləcə “bəy” deyirəm, amma doğmadır.
Hal-əhval tutanda məyusluğunu gizlədə bilmir. Ayaqüstü söhbətimiz bu axarda gedir: istilaçı Rusiyadan qopmaq çətin idi, İran kimi qonşu da vardı, dünyanı yaxşı tanımırdıq, neft diyarı, türk-müsəlman ölkəsiyik…
Belə məqamlarda irəliki illər yada düşür. Hara getsən, dost-tanış, qohum-əqrəba başının üstünü alar, “bu işlərin axırının necə olacağını” soruşardı. Xəyallar bir-bir çilikləndi, sorğu-sual səngidi, lağlağıya döndü: “Hanı sənin filankəsin, bəs deyirdin filan-filan?!”
Hərəkatdan qopub gəlmiş böyük bir ordu vardı: partiyaçılar, jurnalistlər, hüquqçular, təəssübkeşlər… Əriyib getdi o ordu. Ayrı-ayrı adamlar qaldı. Topa-topa da yox, dən-dən.
Belə bir bölgədə, belə bir dünyada nə eləmək olardı axı?
Məğlub sayılan dərbədər demokrat…
Səsi başqa yerdən gələnlə işin olmaz.
Arzusu gözündə getmişi yad eləyərsən.
Bir də vəfalını sevərsən. Qəlbi kədərindən böyük olanı. O deyər, şükür, düşmən basılıb, qalır azad yaşamaq, o da olacaq. Yaxşı olacaq…
