Yollar toqquşduqca insanlar da toqquşur
Əşrəf Fəxri
Biz niyə yol verə bilmirik? Bəzən bizə aid olmayan yollarda belə addımlayanlara yol vermək istəmirik. Bəlkə yolların məhdud olduğunu düşünürük? Yoxsa özümüz yolsuz olduğumuz üçün başqasının yol tapmasını qəbul edə bilmirik? Məncə, ikinci variant daha uyğundur.
Küçədə, bazarda, metroda, avtobusda tez-tez “yol ver” ifadəsinə rast gəlirik. Deməli, ya biz başqasının yoluna girmişik, ya da başqası bizim.
Yol axtarışına ən çox metro və avtobusda rast gəlirik. Platformada qatarın qapısı ağzında dayananlar düşənlərə yol vermir. Yollar toqquşduqca insanlar da toqquşur. Kəllə-kəlləyə dəyəndən tutmuş bir-birinin ayağını tapdalayana qədər…
Həyatımız da bu cürdür. Halbuki əgər qatarın qapısı ağzından sağa və sola doğru çəkilib ortanı düşənlər üçün aça bilsək, sonra özümüz də rahat minə bilərik. Daha nə kəllələşmə olar, nə tapdalanma…
Bəs niyə yol verə bilmirik? Bəlkə qatarın çıxıb getməsindən qorxuruq? Ömür qatarı kimi… Amma diqqətlə düşünsək, başqaları ilə kəllələşərkən, başqalarını tapdalayarkən itirdiyimiz vaxt kənara çəkilib yol verməyə sərf etdiyimiz vaxtdan heç də az deyil. Sən onsuz da qatarı qapısını tutub saxladırsan, heç olmasa kənara çəkil saxlat.
Qatar və avtobuslarda hamı qapının ağzında komalaşır. Tez düşən də, gec düşən də. Bu azmış kimi düşmək istəyənə yol da verilmir. Məsələn, qatar dayananda qapının ağzında Ərəbzəngi kimi yol kəsən şəxs qatardan enərək sağa və ya sola çəkilsə, ortanı düşmək istəyənlər üçün açmış olar. Bir şərtlə ki, düşənlər də ləngiməsinlər.
Bir sözlə, qalmışıq qapı ağzında, yol ayrıcında bir-birimizlə kəllə-kəlləyə…
