Sənsiz…
Bəyalı Rzayev
Bilmirəm mən sənsizəm, yoxsa sən mənsiz. Bilmirəm hansımız hansımızın xiffətini daha çox çəkirik. Bir onu bilirəm ki, tərk etdiyin dünya bir gün məndən də üz çevirəcək. Əbədi dünyada mən səni – can yarımı axtarıb tapa biləcəyəmmi? Tapsam, sən məni yenidən əvvəlki qızğın, rəhm dolu məhəbbətlə sevə biləcəksənmi? Bu sual mənim üçün o qədər qaranlıqdır ki… sənin uyuduğun məzardan da qaranlıq.
Mən səndən sonra üçqat məsuliyyətlə yaşayıram. Bu məsuliyyətin ikiqatı sənin üçündür.
Sən hərdən, nadanlığım səbəbindən, məndən inciyərdin, küsərdin. “Çıxıb atam evinə gedəcəyəm” deyərdin. Amma getməzdin. Çünki dilin deyəni ürəyin deməzdi. Dilin sənin tərəfində, ürəyin mənim tərəfimdə olardı. Sənin o küskün günlərində işdən qayıdanda səni evdə görəndə sevincdən ürəyim atlanardı. Üzümüz, dillərimiz kin saxlasa da, ürəklərimiz can deyib can eşidərdi.
Mən günlərin birində işdən evə qayıdanda… artıq sən yox idin. Heç nəyə toxunmamışdın. Bircə canını götürüb getmişdin. Ata evinə yox, Allah dərgahına. Hər şeyi mənim üçün qoyub getmişdin. Apardığın bircə şey vardı. O da həyatımı bəzəyən sevincim, eşqim, gülüşüm idi. Yaxşı bilirdin ki, onlar səndən sonra mənə lazım olmayacaq.
